25 Janar, 1427: Një Dimër i Gjallë në Krujë, Midis Shpresave dhe Shqetësimeve

Era e ftohtë e janarit fryn me forcë nëpër muret e kalasë së Krujës, duke gërryer kockat dhe duke na kujtuar se dimri është ende mjeshtër i pandalshëm i kësaj toke. Zjarri në oxhak është miku ynë më i mirë këto ditë, duke na dhënë pak ngrohtësi dhe shkëlqim në këtë errësirë të gjatë. Sot, ndërsa shikoj flakët që vallëzojnë, mendimet e mia shkojnë në disa drejtime, si rrugët e shumta malore të Shqipërisë.

Ditët janë të mbushura me takime të panumërta, negociata të vështira dhe planifikime strategjike. Osmanët kanë shtrirë kthetrat e tyre gati në të gjitha anët, duke përqafuar çdo vend të dobët. Presioni është i madh, por ne, shqiptarët, s'e humbasim kurajon. Në këto mbledhje, shpesh diskutojmë mbi forcën tonë ushtarake, dobësitë e tyre dhe strategjitë e mundshme për të mbrojtur tokën tonë. Thellësisht, kam besim tek njerëzit e mi, tek trimëria e tyre e pakrahasueshme, por edhe kjo besim na mban në gatishmëri të përhershme.

Sot, u takova me disa nga krerët e fiseve nga Dibra dhe Matja. Ata janë të shqetësuar, siç jam edhe unë, për fushatat e vazhdueshme osmane. Theksi i tyre ishte tek problemet e furnizimit me ushqime gjatë dimrit. Kjo është një pikë kritike; nëse popullsia nuk ka ushqim, nuk do të ketë luftëtarë. Kam premtuar të bëj çdo përpjekje për të siguruar ushqime të mjaftueshme, por gjithçka varet nga ecurinë e dimrit dhe aftësitë tona për t'i mbrojtur tokat bujqësore nga sulmet. Ne duhet të gjejmë një ekuilibër delikat mes mbrojtjes dhe sigurimit të ushqimit.

Më kujtohet një bisedë e kohëve të fundit me babain tim, Gjon Kastriotin. Ai, me përvojën e tij të madhe, më ka theksuar rëndësinë e besimit të të gjithëve. Nuk është vetëm forca fizike ajo që na çon drejt fitoreve, por edhe bashkimi i zemrave dhe mendjeve. Një ushtri e fortë nuk mund të qëndrojë vetëm mbi numrin e luftëtarëve; ajo qëndron mbi shpirtin e bashkimit, solidaritetit dhe besimit të palëkundur në kauzën e përbashkët. Ai fjalë për fjalë tha:"Gjergj, mos harro se armiku ynë më i madh nuk është shpata e Osmanit, por përçarja e brendshme".

Këto fjalë më kanë mbërthyer thellë në zemër. Në një kohë kaq të vështirë, ruajtja e unitetit tonë kombëtar është jetike. Dhe kjo nuk është detyrë e lehtë. Ambiciet personale, rivalitetet fisnore, të gjitha këto janë si zjarr i fshehur nën hi, që mund të shpërthejë kur të pakësohet vigjilenca jonë.

Më pas, u mora me letrat. Kam marrë mesazhe nga aleatët tanë, disa premtime ndihme, por edhe kërcënime nga ana e kundërshtarëve tanë. Situata politike është e ndërlikuar, me aleanca të papërhershme dhe tradhëti të mundshme në çdo cep. Secila letër duhet të analizohet me kujdes, secili fjalë duhet të peshohet me kujdes, para se të merret një vendim. Çdo gabim mund të ketë pasoja të rënda.

Një tjetër shqetësim është gjendja e ekonomisë së vendit. Luftërat e vazhdueshme kanë shkatërruar një pjesë të konsiderueshme të pasurisë sonë. Tregtia është dobësuar, dhe shumë familje janë në prag të varfërisë. Duhet të gjejmë mënyra për të ringjallur ekonominë, për të siguruar mirëqenien e popullsisë dhe për të mbledhur burimet e nevojshme për të financuar luftën.

Duke mbyllur këtë hyrje, ndjej një përzierje emocionesh: shqetësim, shpresë, vendosmëri. Shqetësim për të ardhmen e vendit, shpresë për forcën tonë dhe vendosmëri për të luftuar për lirinë e Shqipërisë. Kjo është beteja jonë, beteja për mbijetesën e kombit tonë, dhe unë do të jap gjithçka që kam për të mbrojtur atë që është e shenjtë për ne: lirinë dhe dinjitetin e kombit tonë shqiptar. Zjarri në oxhak po zbehet, dhe me të edhe drita e ditës. Por shkëndija e shpresës mbetet e ndezur në zemrën time, një shpresë e fortë që do të na udhëheqë në ditët e vështira që na presin. Natën e gjej të thellë, plot reflektime, por edhe të përgatitur për të përballuar çfarëdo sfide të nesërmes.